Artysta malarz też przeżywa tremę, jeśli zapraszają go po raz pierwszy z wystawą indywidualną, na przykład do Pałacu Sztuki w centrum Krakowa, do Wielkiego Pałacu – w dosłownym znaczeniu i przenośnym. Są tam sale mające jedenaście metrów wysokości – chyba najwyższe w dawnej stolicy Polski, jak i w całym kraju.

Ponieważ było tu kilka sal, mogłem obrazy podzielić tematycznie. Mogłem podzielić je pod względem kompozycji – osobno portrety, osobno pejzaże. W jednej z sal mieścił się cały cykl katyński. W każdej z sal wystawowych były zmontowane instalacje. W pierwszej – Domek z kart, w drugiej – instalacja poświęcona Powstaniu Warszawskiemu, w trzeciej – autoportret Mur radziecki, zamontowany na cegłach. W tej sali były portrety i autoportrety z różnych lat, w sali katyńskiej – centralne miejsce zajmowały portrety trumienne, zmontowane po bokach czarnego kwadratu, imitującego dół.

Na wernisażu była telewizja. Procesem filmowania kierował reżyser, pan Artur Janicki. W trakcie oklasków zebranych ogłosił, że TVP postanowiła nakręcić film o tej ekspozycji i twórczości gościa – Sybiraka. Wyprzedzając przyszłość powiem, że wspomniany film został wyświetlony w telewizji jeszcze podczas mojego pobytu w Krakowie. Reżyser zatytułował go Oto dom mój.

Cieszyło mnie najbardziej to, że tak wysokie oceny swego malarstwa słyszałem ze strony mieszkańców Krakowa, którzy w swoim słynnym mieście widzieli dużo dobrej sztuki. Ludzie bardzo dokładnie oglądali każdy obraz i każdą instalację, czytali podpisy, dzielili się wrażeniami. Pisano też o mojej wystawie w gazetach: „Czasie Krakowskim”, „Echu Krakowa”, „Gościu Niedzielnym”, „Dzienniku Polskimi”, a także w „Gazecie Wyborczej” i „Rzeczpospolitej”. Była to najpiękniejsza wiosna w moim życiu – wiosna 1994 roku.